Vandaag zijn we naar de Blue Mountains gereden. Het was lekker weer, een graadje of 27 en hier en daar een wolk. Twee uurtjes rijden volgens de eigenaresse van de camping en dat klopte aardig. In het begin van de middag waren we in Katoomba, het belangrijkste dorpje in de Blue Mountains op zo'n duizend meter hoogte. Dat het hier afkoelt in de avond bleek al uit het feit dat de cabin geen airco of ventilator had. Na een lekkere lunch zijn we even gaan internetten. Toen we echter een drie kwartier later naar buiten kwamen was de lucht dichtgetrokken en een half uur later begon het te regenen en zaten we in dikke mist. We konden amper de camper tegenover ons zien. Aan het einde van de middag werd het weer wat droger en zijn we nog even naar het uitzichtspunt vlakbij de camping gaan kijken. Voor het eerst sinds een maand weer een lange broek aan! Dat is weer even wennen. Volgens de boeken is het een erg mooie vallei met steile rotswanden, wij zagen helemaal niets, alleen maar witte mist. De rest van de dag zijn we maar binnen gebleven en hebben lekker liggen lezen onder het genot van een heerlijke donut.

Het weer was ons voor het eerst niet zo gezind. Op de camping leek de mist aardig opgetrokken, maar bij het uitzichtspunt aangekomen bleken de wolken nog steeds in de vallei te hangen. Vervolgens hadden we het idee opgevat om even een rondje te rijden om zo in ieder geval iets van de omgeving te zien al waren het niet de uitzichten waar we voor gekomen waren. In Penrith zijn we nog even naar een enorm winkelcentrum geweest waar alles binnen was en we dus niets merkten van het weer buiten. Opzich viel het weer deze middag eigenlijk reuze mee en zijn we doorgereden naar de Olympische roeibanen die hier vlakbij lagen, aangezien je er gewoon bij kon zijn we nog even op de tribune gaan zitten, waar het podium nog steeds staat, erg leuk om dat eens van dichtbij te zien! Toch geconcludeerd dat het rondje ietwat te groot was zijn we teruggereden naar Katoomba om eens even te kijken of de mist alweer wat weggetrokken was, en zowaar aangekomen bij Echopoint (waar ook de bekende Three Sisters liggen) konden we een stukje de vallei inkijken, in ieder geval totaan de Three Sisters. Erg mooi in de zon terwijl het alweer begon te regenen! Gelukkig was de regen van korte duur en zijn we direct naar de Scenic Railway gereden om daar (volgens de boekjes) de steilste afdaling ter wereld in een treintje te maken. Dit treintje is van oorsprong een kolentreintje die omgebouwd is tot toeristische attractie die meer dan 50 graden naar beneden gaat.. en dat is erg steil kunnen wij melden. Na een stukje over een boardwalk gelopen te hebben zagen wij deze Scenic Skyway al niet eens meer aankomen door de mist en eenmaal bovengekomen bleek de mist een enorme dichtheid aangenomen te hebben zodat het zicht de 50 meter absoluut niet haalde. Aangezien we geen zin hadden om de hele avond in de cabin zitten te verpieteren (het is te koud om buiten te zitten) zijn we naar de bioscoop gegaan om daar de nieuwste film van Will Smith "Hitch" te bekijken. Erg grappige film. Daarna rustig aan weer naar Echopoint gereden om te kijken of de mist misschien de vallei verlaten had maar helaas er was weer niets te zien (hadden we 's middags toch mazzel gehad) Terug in de cabin brak de hel los en heeft het voor de rest van de avond geonweerd en geregend. Op naar Sydney voor hopelijk wat minder regen.

Toen we vandaag wakker werden zagen we iets dat we hier in Katoomba nog niet eerder hadden gezien, "een strak blauwe lucht". Was dat noodweer van vannacht toch nog ergens goed voor. Na dat geconstateerd te hebben, hebben we in recordtijd onze spullen gepakt, gedouched, opgeruimd en uitgechecked, om zo snel mogelijk naar de diverse prachtige uitzichten te gaan kijken. Eigenlijk niets anders dan dat we de laatste twee dagen hebben gedaan maar nu konden we zowaar het dal in kijken. En inderdaad er is niets teveel gezegd over dit gebied, het is prachtig. Een geweldige vallei met steile rotswanden. Bij het eerste punt bleek op nog geen 100 meter voor ons de kabelbaan te lopen, maar die kabel hadden we de afgelopen dagen gewoon niet gezien. Het was toch wel erg leuk om de Blue Mountains nog even in volle glorie te kunnen zien. In de loop van de ochtend zijn we vertrokken richting Sydney, maar omdat we bij onze Lodge hadden gemeld dat we pas rond een uur of twee zouden komen, hadden we het idee opgevat om eersteven naar het Olympic Park te gaan en eens even te kijken waar in 2000 de Olympische Spelen gehouden werden. Daar aangekomen zagen we ineens groot op de borden het volgende staan "Davis Cup parking use P4". We hadden inderdaad de laatste tijd hier al op TV gezien dat Australië tegen Oostenrijk moest spelen, maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het hier zou zijn. Toch maar even kijken wat het kost, en nu hadden we geen Levob medewerkers bij ons die de kaartjes konden regelen (we hebben nog even overwogen om Ji Yoon of Chris te bellen, maar ja, die konden waarschijnlijk ook weinig uitrichten en lagen waarschijnlijk ook nog te pitten) dus toch maar zelf op jacht want dit is natuurlijk best leuk om eens mee te maken. Uiteindelijk kaartjes gekocht en op naar het stadion, waar de wedstrijd van Hewitt net begonnen was. Toch wel gaaf om in een stadion te zitten, dat speciaal voor tennis gebouwd is, de tribune is strak om het veld gebouwd, je ziet alles vanaf alle hoeken erg goed en dat is toch wat anders dan de hallen die in Nederland klaargemaakt worden voor tennis. Helaas was Hewitt snel klaar met Peya (6-2 6-2 6-4) daarna was het de beurt aan Arthurs, een 34-jarige speler die vorige week zijn eerste toernooi in zijn carrière op de ATP tour gewonnen had (jaja we lezen hier dagelijks diverse Australische kranten). Deze wedstrijd was gelukkig iets spannender hoewel de uitslag dat misschien niet doet vermoeden, maar dat was het wel (7-6 6-2 6-4 ofzo). In de tussentijd toch maar even met onze Lodge gebeld om te vertellen dat we iets later zouden komen en meteen maar even vrienden met ze gemaakt door te vertellen waar we zaten, dat vonden ze prachtig want ze waren het vergeten op te zetten en zo kon ik ze even bijpraten over de eerste wedstrijd..

Op naar de Lodge, we hebben een grote kamer direct aan de weg, een beetje lawaaiig, maar dat mag de pret niet drukken (voor de mensen die de Randwick Lodge kennen: wij zitten in kamer 22, dat is als je op de foto kijkt de rechterbenedenkamer met erker). Net even een lekkere Pizza gegeten en op tijd naar bed want morgen gaan we echt voor het eerst Sydney in.